Χρύσωσε το καπάκι! Μπορείς.

Πριν από πολύ καιρό είχα διαβάσει ένα post που με ξετρέλανε. Μια κοπέλα με διαβήτη μαζεύει τα καπάκια από τις βελόνες και τα δίνει για ανακύκλωση για κοινωνικό σκοπό. Απίστευτο μα τόσο απλό! Τόση ανακύκλωση στη ζωή μου, τόσα μαθήματα σε μικρά παιδιά, τόσα καπάκια από μπουκάλια και αυτό το τόσο απλό ούτε που το σκέφτηκα!

Άπειρα πλαστικά καπάκια έχουν περάσει και περνούν από τα χέρια. Βάσει απλοϊκών υπολογισμών,  περίπου στα 100 το μήνα, 1200 το χρόνο. Περίπου 90gr τα 100 –τα ζύγισα στη ζυγαριά για τις μερίδες φαγητού μου-, 900gr τα 1000, 1,8 κιλά πλαστικού το χρόνο μόνο από τα βελονάκια! Για να μη μιλήσω για τα κουτάκια από τις ταινίες. Για να μη μιλήσω για τις προγεμισμένες πένες ινσουλίνης. Πολλές απαιτήσεις ο διαβήτης μας αλλά και πολύ πλαστικό για να τον κουμαντάρουμε. Και πόσες συλλογικές ανάγκες ατόμων με διαβήτη που θα μπορούσαν να ικανοποιηθούν...

Δε θα σταθώ ιδιαίτερα στην περιβαλλοντική αναγωγή του ζητήματος. Μπορεί από θέμα όγκου να μη λένε και πολλά, αλλά από θέμα χρόνου θα υπάρχουν για πολλές δεκάδες χρόνια (αν αναλογιστεί κανείς πως για ένα πλαστικό μπουκάλι ο χρόνος είναι πάνω από 400 χρόνια)  πάνω στη γη. Και όχι μόνο από μένα αλλά από όλους εμάς που είμαστε σε αγωγή με ινσουλίνη. Είμαστε λίγο ασύμφοροι για τον πλανήτη. Η λύση είναι μία. Ανακύκλωση.

Σύμφωνα με τα ελληνικά συστήματα ανακύκλωσης το τόσο μικρό μέγεθος των καπακιών από τις βελόνες αλλά και των πλαστικών κουτιών από τις ταινίες, δε μπορεί να ανακυκλωθεί. Έτσι και στους κάδους ανακύκλωσης να τα ρίχνεται πάλι στη χωματερή θα καταλήγουν. Η μόνη περίπτωση για ανακύκλωση είναι να τα δώσεις σε ιδιώτες που ασχολούνται με την ανακύκλωση. Αυτοί όμως δέχονται μεγάλες μόνο ποσότητες. Όμως αυτοί πληρώνουν για να πάρουν τα πλαστικάκια σου.

Και εδώ έρχεται η ιδέα. Δηλαδή πετάμε στα σκουπίδια χρήματα; Μας περισσεύουν και τα πετάμε; Δεν έχουμε ανάγκες εμείς οι άνθρωποι με διαβήτη; Έχετε σκεφτεί πόσοι είναι ανασφάλιστοι από εμάς και δε μπορούν να έχουν αγωγή και εξετάσεις; Για να μην αναφέρω τις νέες τιμές και το ποσοστό κάλυψης από τα ασφαλιστικά ταμεία σε αναλώσιμα.

Το κόστος του διαβήτη είναι μεγάλο, τεράστιο! Για έναν ανασφάλιστο, απλά δε γίνεται να το καλύψει σε μόνιμη βάση. Αυτό μεταφράζεται ως εξής: ή έχει πολλά φράγκα οπότε σκασίλα του μεγάλη, ή αρχίζει να κάνεις εκπτώσεις στην υγεία του. Και στις μέρες που ζούμε όλοι κινούμαστε σε μια λεπτή κλωστή. Σήμερα ο διπλανός, αύριο μπορεί κι’ εγώ.

Σκεφτόμουν λοιπόν. Τα πλαστικάκια μου, τα καπάκια από τις βελόνες τα δικά μου μόνο δεν είναι ιδιαίτερος αριθμός. Όλων μας όμως;! Και γιατί να μη μαζεύουμε τα χρήματα αυτά δημιουργώντας ένα ταμείο για τους ανθρώπους με διαβήτη που έχουν οικονομικά προβλήματα και δε μπορούν να διαχειρίζονται σωστά το διαβήτη τους; Ή για τις όποιες τέλος πάντων συλλογικές ανάγκες;

Την ανακύκλωση καπακιών για κοινωνικό σκοπό την έχουμε ξαναδεί και φαντάζομαι πολλοί από εμάς συμμετέχουν σε αυτή. Αναφέρομαι για τα πλαστικά πώματα από νερό και αναψυκτικά με σκοπό να ενισχυθούν άτομα με κινητικά προβλήματα. Προτείνω λοιπόν αυτό να το συνεχίσουμε. Ο σκοπός είναι ιερός.

Όμως παράλληλα, εμείς όλοι «οι με διαβήτη»,  μαζεύουμε τα καπάκια από τις βελόνες, που έτσι κι αλλιώς είναι διαφορετικό είδος και δε μπορούν να ανακυκλωθούν μαζί με τα καπάκια νερού. Τα έσοδα λοιπόν από την ανακύκλωση να χρησιμοποιούνται για ανθρώπους με διαβήτη κοινωνικά αποκλεισμένους, είτε για συλλογικές μας ανάγκες.

Ήδη τα φάρμακα και τα αναλώσιμα που μας περισσεύουν μπορούμε να τα προσφέρουμε στην ΠΕΑΝΔ είτε σε κοινωνικά φαρμακεία. Εγώ προσωπικά, δίνω τις ινσουλίνες μου στο κοινωνικό φαρμακείο του Βύρωνα γιατί γνωρίζω πως υπάρχουν μεγάλες ανάγκες. Και όποιος δε το κάνει, ας το κάνει!

Να οργανωθούμε τώρα! Όποιος γουστάρει την ιδέα ας επικοινωνήσει μαζί μου στο kevirenes@gmail.com.  Θα χαρώ πολύ να έχω επικοινωνία και με τους φορείς του διαβήτη αλλά και από τα μέλη των ομάδων στο facebook ώστε από την οθόνη να περάσουμε στη δράση. Οι ανάγκες είναι μεγάλες και εμείς έχουμε τη δύναμη και να τις κατανοήσουμε αλλά και να βοηθήσουμε. Εύχομαι να υπάρχει και η θέληση. Τότε όλα γίνονται.