Παρέα.

Πάντα χρειάζεται μια αφορμή για να γράψεις. Πολλά έχουν συμβεί από την τελευταία φορά που έπιασα να γράφω. Δύο φορές αριστερά –στη θεωρία τουλάχιστον. Η φίλη μας η Άννα Μαρία έγινε μαμά. Το Φανιώ μου σε 15 μέρες γίνεται 5. Τα 40 εμένα με καλωσόρισαν θερμά στην παρέα τους. Εγώ ξαφνικά έχω βρεθεί θεωρητικά με άπειρο ελεύθερο χρόνο που δε ξέρω όμως που βρίσκεται. Έχω μείνει πλέον χωρίς δουλειά, με όλες μου τις φοβίες στο θέμα της υγείας να βρίσκονται στο δρόμο προς επιβεβαίωση. 2 αγαπημένα μου πρόσωπα βασανίζονται με νοσοκομεία και θέματα υγείας, γεγονότα που με ξέσκισαν. Άπειρα θέματα που θα μπορούσαν να αποτελούν και την αφορμή να γράψω κάτι όμως δε το έκανα. Και ο διαβήτης μου εκεί, σχετικά καλά, με τα πάνω του και τα κάτω του, σε πρώτη μοίρα στην καθημερινότητά μου, όχι όμως και στη ζωή μου.

Και ξαφνικά χρειάζομαι παρέα. Είναι γιορτές, όλοι τρέχουν σε δουλειές και σε ψώνια, και εγώ είμαι στο σπίτι απομονωμένη, γιατί η μικρή μου να είναι άρρωστη και με ένα σωρό
πλάνα και σχέδια για τις μέρες να ναυαγούν. Και καταλαβαίνω τι είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο απ’ όλα. Η παρέα και το πραγματικό και ειλικρινές νόημα των γιορτινών αυτών ημερών. Τα Χριστούγεννα έχουν μετατραπεί σε γιορτή υπερκαταναλωτισμού και μαλακίας. Αλλά πιο είναι το νόημα; Αγάπη; Συντροφιά; Ξεκούραση; Με χρυσάφι στο φινίρισμα ή σκέτα; Είναι όλα αυτά και πολλά άλλα. Σκέτα. Και έτσι μετατρέπονται σε χρυσάφι –έτσι, δε μπορώ χωρίς το κοινωνικό σχόλιο και την αερολογία μου…

Τελικά δε χρειάζομαι μια οποιαδήποτε παρέα. Χρειάζομαι παρέα που δε θα με ζαλίζει με χρηματοθέματα και χρηματοσυζητήσεις, που θα μπορεί να μιλά περί ανέμων και υδάτων με την ίδια απλότητα, σοβαρότητα και ψυχραιμία με αυτή που μιλά για πιο «υπεύθυνα» και «σοβαρά» θέματα και θα θεωρεί εξίσου σημαντικό ένα με την υγεία και την εργασία ένα καλό ανέκδοτο και μια χειροποίητη πίττα. Που θα έχει πιάσει το νόημα των εορτών και που φεύγοντας δε θα έχει θάψει ότι κινείται και δε κινείται.  
Αναθεωρώ για ακόμα μια φορά για όλα όσα άφησα πίσω στο βωμό της δουλειάς όμως αυτή. Τουλάχιστον, τώρα χωρίς δουλειά, κατάλαβα την αξία τους και ψάχνω μια δουλειά αξίας. Όμως δε δίνω υποσχέσεις ότι θα γράφω πιο συχνά και θα είμαι συνεπής με τις κοινωνικές μου υποχρεώσεις. Δεν ήμουν και δε το βλέπω να γίνομαι. Τελικά βάλτε και αυτό μέσα σε όλα τα προηγούμενα. Την αποδοχή. Την αποδοχή την διαφορετικότητας και της μοναδικότητας.

Όσο για την παρέα… Περιμένω τη μικρή μου να ξυπνήσει, το αγόρι μου να γυρίσει σπίτι και τελικά ξέρω ποιους θα πάρω τηλέφωνο. Και όταν με το καλό η μικρή μας γίνει καλά ξέρω και ποιους θα καλέσω σπίτι μας.

Καλές γιορτές σε όλους!

2016 σε περιμένουμε!