Ακριβώς έτσι και τόσο απλά. Το Σύστημα Υγείας για ακόμα μια φορά αφορμή και πηγή έμπνευσης για επικοινωνία. Διατηρώ το Ζωή Ζάχαρη κάμποσο καιρό. Δεν είμαι υπόδειγμα blogger ούτε καν γράφω όσο συχνά θα ήθελα. Ένα ερέθισμα περιμένω –καλό ερέθισμα- και χρόνο (αχ χρόνος) και είμαστε εδώ. Τωρινό ερέθισμα, το Σύστημα υγείας.
Μια ιστορία θα σας πω. Καθιερωμένη μηνιαία επίσκεψη στο φαρμακείο. Τι κάνετε; Καλά; Εσείς; Καλά. Η μικρή πως πάει; Μεγαλώνει κλπ κλπ. «Ε… ξέρεις... Βγήκε εγκύκλιος που το υπουργείο δίνει 25 ευρώ για τις ταινίες και τη διαφορά την καλύπτει ο ασφαλισμένος. Δεν ανακοινώθηκε στο κοινό, μόνο στους φαρμακοποιούς».
Μου κόπηκαν οι χαρές, μου κόπηκαν τα γέλια. Πλήρωσα τη διαφορά επί τρία σα καλή κοπέλα –ευτυχώς όχι μεγάλη η διαφορά εννοώ- έσκασα και ησύχασα.
Η αλήθεια είναι πως μόλις πριν λίγο καιρό γκρίνιαζα. Είχα ξεμείνει από ταινίες και πηγαίνω σε φαρμακείο κοντά στη δουλειά μου. Γκρίνιαζα γιατί μου χρέωσε τις ταινίες Οne Touch Ultra 38 ευρώ. Ώπα ρε, χαλάρωσε λίγο. Γκρίνιαζα λοιπόν, γιατί υπάρχει ασυδοσία, γιατί ο καθένας χρεώνει ότι γουστάρει και αγαπά, γιατί μετά από λίγο καιρό το ζορισμένο ήδη ταμείο μου θα μου έλεγε σώνει, γιατί θα έβγαιναν ξανά οι στατιστικές για τους διαβητικούς πόσο κοστίζουν στο κράτος και τέτοιες μαλακίες. Και γιατί δεν υπάρχει έλεγχος και γιατί βρίσκουν και τα κάνουν και πολλή γκρίνια αλλά μέχρι εκεί.
Έτσι, όταν ενημερώθηκα πως οφείλω να πληρώσω, αφενός μου κοπήκαν χέρια πόδια γιατί «άλλο ένα βαρίδι στον οικογενειακό προϋπολογισμό». Αφετέρου, ένιωσα μια μικρή ικανοποίηση γιατί δεν είχα πάει τη συνταγή στο «φαρμακείο» φαρμακείο. Δε θα σχολιάσω τον τρόπο που έγινε και υπό ποιες συνθήκες βγήκε η απόφαση αυτή. Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο άλλωστε σε σχέση με τα γεγονότα που βιώνουμε ως πολίτες αυτής της χώρας. Δε περίμενα και κάτι δημοκρατικότερο. Δείτε το όμως αλλιώς. Με κόπο μεν αλλά αλλιώς. Τώρα που καιγόμαστε και μας αφορά άμεσα το τι χρεώνει ο φαρμακοποιός και η 0% συμμετοχή δε σημαίνει για το πορτοφόλι του διαβητικού 0 ευρώ αλλά μπορεί και 30, ίσως και παραπάνω, ας ψάξουμε να βρούμε τον πιο ευσυνείδητο επαγγελματία. Ψάχνουμε και βρίσκουμε τις πιο λογικές τιμές και ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. «Μα έπρεπε να φτάσουμε εδώ, να πληρώνουμε και να τρέχουμε;». Ναι. Γιατί τελικά τη σφαλιάρα μας τη χρειαζόμαστε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου