Δεν έχω προσωπικό χρόνο για να ενημερώσω το blog μου θα μπορούσε να ήταν μια δικαιολογία για το τόσο μεγάλο αυτό διάστημα αποχής από το Ζωή Ζάχαρη. Κακή δικαιολογία όμως γιατί αν και αληθεύει, το χρησιμοποιώ ως… δικαιολογία.
Η Φανή –ανεπισήμως το όνομα ακόμα- κοντεύει τα 2 πια. Δε ξέρω πότε πέρασαν αυτά τα 2 χρόνια αλλά σίγουρα πέρασαν όμορφα. Έχουμε περάσει σε επίπεδο που αντιλαμβάνεται τα πάντα, θέλει να συμμετέχει στα πάντα, μιμείται τα πάντα και χρησιμοποιεί το «ιγώωωω» για τα πάντα. Μας δοκιμάζει και παράλληλα δοκιμάζει τις δυνάμεις και τα όπλα της: γλύκες, πονηρά γελάκια, ατάκες που μας αρέσουν, κλάματα, φωνές, κυλίσματα στα πατώματα. Είμαστε στη φάση που αν δε δώσουμε τώρα τα μηνύματά μας και αν δε κρατήσουμε σταθερή τη θέση μας την έχουμε πατήσει. Αυτή λοιπόν την περίοδο, ανακαλύπτω τα πλεονεκτήματα του διαβήτη μου στην ανατροφή του παιδιού μας μέσα από την καθημερινότητα.
- «Πότε τα φάρμακα της μαμάς!» Εννοώντας μετρητές, στυλό ινσουλίνης, βελονάκια, ταινίες, σκαρφιστήρες και όλα τα παρελκόμενα. Γνωρίζεις ότι είναι σημαντικό ζήτημα πειθαρχίας –ζωής και θανάτου θα έλεγα- αυτό το ποτέ της μαμάς. Η Φανή τα έχει δει μαζί μου αλλά ποτέ δεν ακουμπά. Περάσαμε τη φάση, τα βουτάω και τρέχω, μικρή όμως και παροδική.
- «Η μαμά πρέπει να πάρει το φάρμακο της» Εννοώντας να κάνει μέτρηση-ένεση. Η μικρή αντιλαμβάνεται την ιδιαιτερότητα ίσως και τη σοβαρότητα της κατάστασης. Δείχνει κατανόηση και προτεραιότητα.
- «Τι ωραίο φαγητό!» Εννοώντας ένα ισορροπημένο γεύμα. Η σωστή διατροφή για ένα άτομο με διαβήτη έτσι κι αλλιώς είναι τρόπος ζωής και το παιδί σε αυτή τη φάση το έχει εξαρχής ως δεδομένο.
- «Τι ωραίο φαγητό!» (2) Εννοώντας πως ακόμα και να γνωρίζεις τα πλεονεκτήματα της ισορροπημένης διατροφής στο διαβήτη σου αλλά μέχρι πρότινος σε άφηναν αδιάφορο, τώρα έχεις έναν ακόμα λόγο για να τα εφαρμόσεις. Όπως και να το πάρεις είτε με προτεραιότητα εμένα την ίδια, είτε το παιδί, κερδισμένοι βγαίνουμε και οι δύο (και οι τρεις για την ακρίβεια με τον μπαμπά μας).
- «Ένα και ένα κάνουν δύο» Εννοώντας τον προγραμματισμό. Όσο και αν σιχαίνομαι το «πρόγραμμα», όσο και αν τσακώνομαι με τον άντρα μου γι’ αυτό, το παιδί γουστάρει πρόγραμμα και ρουτίνα. Μέσα από αυτό μεγαλώνει, μέσα από αυτό εξελίσσεται. Και το πλέον βασικό χαρακτηριστικό του ρυθμισμένου διαβήτη βασίζεται στο… πρόγραμμα. Έχοντας ένα παιδί και θέλοντας να έχεις βασικό ρόλο στην ανατροφή του πραγματικά χρειάζεσαι διπλό προγραμματισμό.
- «Ορισμένα πράγματα δε χαρίζονται» Εννοώντας πως μερικές φορές για να κερδίσεις κάτι χρειάζεται λίγη προσπάθεια παραπάνω. Το παιδί το βιώνει, είναι και γίνεται μέρος της διαδικασίας. Μεγάλο μάθημα ζωής!
- «Τώρα είναι η καλύτερη ώρα» Εννοώντας πως επειδή δε θεωρείται τίποτα δεδομένο, δίνουμε στα πράγματα το χρόνο που τους αξίζει. Αν είναι καλό, μένεις, αν όχι όσο χρειάζεται. Άλλο μεγάλο μάθημα ζωής!
Η Φανή όπως σας είπα, είναι κοντά στα 2. Φυσικά δε ξέρει για διαβήτη, όμως ξέρει πως η μαμά έχει τα φάρμακά της που χρειάζεται πυκνά συχνά και δε τα πειράζουμε ποτέ! Μου φέρνει το μετρητή μου, την έχω δει να κάνει η ίδια τη διαδικασία –εννοείται χωρίς να τρυπηθεί- την έχω αφήσει να τα επεξεργαστεί, αλλά αυτό ήταν. Και αυτό το σέβεται.
Δεν επαναπαύομαι όμως, μπορείς άλλωστε;
Καλές Γιορτές!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου