Το να έχεις διαβήτη δεν είναι πάντα έυκολο...

Πόσο εργασιακά εκτεθειμένο βρίσκεται ένα άτομο με διαβήτη στις σημερινές κοινωνικές κατά βάση και οικονομικές συνθήκες; Και κατά πόσο πραγματικά γίνεται κατανοητό από το περιβάλλον η σοβαρότητα του διαβήτη;

Ξεκινώ από το δεύτερο ερώτημα. Κανείς. Αν δεν είναι ο ίδιος παθών δεν υπάρχει περίπτωση. Φυσικά θα βρεις θετικούς ανθρώπους, θα ακούσεις ότι κατανοούν την ιδιαιτερότητα της υγείας σου, αλλά ουσιαστικά πέρα από τα λόγια, κανείς δε μπορεί να σε κατανοήσει πραγματικά συνεπώς, δε περιμένεις να σου δοθεί τίποτα αν δε το διεκδικήσεις.

Και με αυτό, περνάμε στο πρώτο ερώτημα. Πολύ. Τα εργασιακά δεδομένα στην Ελλάδα έχουν αλλάξει. Δε περιμέναμε την οικονομική κρίση για να συμβεί αυτό, πάει χρόνια αυτή η κολόνια, αλλά κανείς δε μιλούσε. Όλοι οι ψωρο-γιάπηδες, δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, χωρίς ωράριο, με έλλειψη οποιασδήποτε αξιοπρέπειας και φυσικά να πληρώνονται με… τρίχες! Για να μη παρεξηγούμε, συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου. Σήμερα οι εργοδότες έχουν και την καραμέλα της «οικονομικής κρίσης». Υπάρχει περίπτωση να αντιδράσει κανείς; Όχι! Συμβιβαζόμαστε, σκύβουμε το κεφάλι. Γιατί έχεις δουλειά, λέει. Και ξέρεις πως εσύ, δε μπορείς να μείνεις χωρίς δουλειά. Γιατί η ιατροφαρμακευτική σου περίθαλψη είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Πραγματικά όμως… Και υπομένεις και προσπαθείς… Άντε να προσέξεις το διαβήτη σου.

Η αλήθεια είναι πως δε μπορείς να προσέξεις το διαβήτη σου. Οι γιατροί άλλο που δε λένε για ποιότητα στην καθημερινότηά μας. Να προσέχουμε το φαγητό μας, να ασκούμαστε, να μην αγχωνόμαστε. Όταν ένας εργαζόμενος δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ, έχει οικογένεια και έχει να αντιμετωπίσει όλη την τρέλα της οικονομικής κρίσης, δε μπορεί να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις που έχει απέναντι στον εαυτό του. Εγώ προσωπικά τα έχω κάνει σκατά και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας.