«Ευτυχώς τα κατάφερα να προλάβω το ραντεβού» σκέφτηκα μερικά μέτρα πριν το ΙΚΑ κοιτώντας την ώρα. «Ώπα, τι βλέπουν όμως τα ματάκια μου;!!!»
- Γιατρέ! Γεια σας!
- Γεια σας.
- Έχω ραντεβού στις πεντέμισι.
- Αργήσατε όμως…
- Γιατί άργησα;! Τι ώρα είναι; Ρωτάω δείχνοντας το ρολόι της που είχε στο μπράτσο.
Κόλλησε. Γυρίζει το ρολόι και είκοσι έξι έλεγε.
- Εεε, δε πάει καλά, πάει πίσω, λέει η γιατρός.
- Μα τι λέτε γιατρέ μου! Πρέπει όμως να μου γράψετε τα φάρμακά μου. Είναι και Παρασκευή (… τι καλή και ευγενική που είμαι ώρες ώρες…)
- Πήγαινε πάνω και πες στον άλλο γιατρό ότι σε στέλνω εγώ μωρέ. Άντε γρήγορα!
Άντε και εγώ, γυρίζω προς το ΙΚΑ.
- Και τριάντα τρία είναι! μου φωνάζει αδιάντροπα.
Αμ δε που τα κατάφερα… Δεν υπήρχε άλλος γιατρός πάνω.
Εντάξει, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Πες άντε και γαμήσου γιατρέ μου δε ξανάρχομαι σε εσένα. Έτσι κι αλλιώς και εσύ ανάγκη με έχεις γιατί παίζει ρόλο να έχεις πολύ κόσμο. Δε ξέρω για το ΙΚΑ, πάντως για τις φαρμακευτικές έχει. Όμως εγώ τώρα πότε θα βρω πάλι να κλείσω ραντεβού για τα διαβητοφάρμακά μου;! Προβλέπω το αποτέλεσμα να είναι να τα πληρώνω πάλι από μόνη μου.
Αμ δε που τα κατάφερα…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου