Μεγαλώνοντας με διαβήτη ένα παιδί

Ανήκω στην άλλη κατηγορία. Έχω νεανικό διαβήτη και μεγαλώνω το μωρό μου. Γνωρίζω πως οι περισσότεροι που θα ενδιαφερθούν να διαβάσουν αυτό το άρθρο ανήκουν στην κατηγορία «γονέας που μεγαλώνει παιδί με διαβήτη». Διαβάστε το, καλό είναι να μάθετε για την άλλη πλευρά στην οποία τα παιδιά σας σύντομα θα βρεθο’υν. Γιατί αυτό είναι το βασικό και το αισιόδοξο μήνυμα της υπόθεσης.

Απλό για μένα δεν ήταν, έχει όμως απλοποιηθεί αρκετά. Σίγουρα δεν είναι δύσκολο. Αυτό που θέλει είναι περισσότερο προγραμματισμό στον υπάρχοντα προγραμματισμό. Και εκεί έχω το θεματάκι μου, στον προγραμματισμό. Αφού λοιπόν τα κατάφερα εγώ, νομίζω πως μπορεί να τα καταφέρει ο καθένας.

Ένα μωρό –πόσο μάλλον ένα νεογέννητο- δεν έχει πρόγραμμα. Μεγαλώνοντας αποκτά κάποιες συνήθειες, αλλά σε γενικές γραμμές δεν έχει. Ειδικά αν θηλάζεις το μωρό, τον πρώτο καιρό είναι κάπως εξαντλητικό. Μετά γίνεται υπέροχο, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Δε γνωρίζεις πότε θα πεινάσει, πότε θα χρειαστεί αγκαλιά, πότε θα αποφασίσει να κοιμηθεί. Μόνο τα κακά του ψιλοξέρεις. Γι’ αυτό το λόγο εγώ που έχω στανταράκι πρόγραμμα έπρεπε και πρέπει να είμαι πάντα σε ετοιμότητα. Ακολουθώντας σχήμα humalog και NPH πρέπει να κάνω ενέσεις και να έχω γεύματα σε συγκεκριμένες ώρες. Τα βασικά είναι τα εξής:

ë  ο μετρητής, τα στυλό της ινσουλίνης, καθώς και τα αναλώσιμα είναι σε θέση μάχιμη, δηλαδή σε μέρος που κινούμαι το περισσότερο μέρος την ημέρας και έχω εύκολα πρόσβαση. Βέβαια το μωρό μου ακόμα δεν μπουσουλάει καν, οπότε δεν έχω να ανησυχώ για την ασφάλειά του. Θα σας ενημερώσω όταν αλλάξουν τα δεδομένα.

ë  το πρωί προσπαθώ να ξυπνώ ένα μισαωράκι τουλάχιστον πιο πριν από τη μικρή για να κάνω τα γιατροσόφια μου και να έχω ένα πρωινό της προκοπής.

ë  στο σπίτι –πάλι σε θέση μάχιμη- υπάρχουν καλούδια για την αντιμετώπιση τυχόν υπογλυκαιμίας. Και ένεση γλυκαγόνης!

ë  αρκετές μετρήσεις κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά και της νύχτας. Δε θέλω να προκύψει καμιά υπογλυκαιμία και να μη μπορώ να σταθώ με το μωρό. Και η NPH είναι αρκετά ασταθής ινσουλίνη.

ë  ποτέ δεν παραλείπω γεύματα. Η υπογλυκαιμία καραδοκεί.

ë  έχω μειώσει τον εγωισμό μου και αφήνω αλλά και ζητώ από ανθρώπους να με βοηθήσουν, πχ στο θέμα του φαγητού.

ë  είναι προτιμότερο να κλάψει το μωρό 5’ για να προλάβω να κάνω μέτρηση-ένεση-γεύμα αν πρέπει, παρά να αφήσω τα πράγματα στην τύχη τους. Έχει να κάνει με την ασφάλεια του μωρού.

ë  πριν το θηλασμό βάζω μια μπουκιά στο στόμα μου γιατί το ζάχαρό μου πέφτει λίγο.

ë  δε μπορώ να έχω την τέλεια ρύθμιση. Θέλω να βρίσκομαι στα ανώτερα φυσιολογικά όρια-όσο αυτό είναι εφικτό. Υπάρχουν φορές που ξεφεύγω αλλά κάνω τις διορθωτικές μου κινήσεις.

Αυτά είναι λίγο πολύ τα στοιχεία και οι συνήθειες που έχω υιοθετήσει αυτή την περίοδο. Δεν είμαι άψογη, αλλά το προσπαθώ. Νομίζω πάντως πως το ίδιο το μωρό σου δίνει τη δύναμη που χρειάζεται.  Α, και πάνω απ’ όλα ηρεμία και ψυχραιμία για να μπορέσεις να απολαύσεις τη μητρότητα. Άλλωστε το μωρό καταλαβαίνει πιστέψτε με. Ο πανικός μόνο πανικό θα φέρει…

Θα μοιραστώ μαζί σας και τις ανησυχίες μου.

!          Φυσικά, η νούμερο 1, μη τυχόν και παρουσιάσει το παιδί μου διαβήτη. Παρηγορούμαι με τις πιθανότητες – 97% να μην εμφανίσει όπως σας έχω ξαναγράψει- και με το γεγονός ότι ξέρω πως είναι και τι πρέπει να κάνεις.

!          Να είμαι καλά, γερή και δυνατή, για να μπορώ να ανταπεξέρχομαι και να ζω τις μητρικές υποχρεώσεις και χαρές. Αυτό μόνο με καλή ρύθμιση, τι να γίνει. Πάντως περνά σε ένα βαθμό από το χέρι μου.

!          Υπογλυκαιμία! Καταλαβαίνετε. Αλλά τι θα γίνει αν πάθω σοβαρή υπογλυκαιμία και έχω το μωρό αγκαλιά; Ή τι θα γίνει αν μεγαλώνοντας με δει να λιποθυμώ και να έχω πχ σπασμούς; Αυτή η ανησυχία μου προέκυψε πρόσφατα περνώντας μια σοβαρή υπογλυκαιμία. Ευτυχώς δεν είχα το μωρό αγκαλιά και δεν ήμουν μόνη στο σπίτι. Αλλά και αυτό περνά από το χέρι μου, κυρίως με συνεχείς μετρήσεις. Και ας μου πει γιατρός ότι είμαι υπερβολική. Θα ξεδώσω σε αυτόν με ότι έχω μαζέψει από «διαβητολόγους». Δε τους βάζω όλους στο ίδιο τσουκάλι, ευτυχώς καλοί γιατροί υπάρχουν.

Τα είπα και ξελάφρωσα…

Το αισιόδοξο είναι ότι γίνεται έχοντας διαβήτη να μεγαλώσεις παιδί. Και είναι πολύ όμορφο. Βασικό όμως, μη ξεχνάτε να βάζετε τις προτεραιότητές σας. Μόνο που η καλή υγεία σας απαιτείται να είναι η πρώτη.